لاله‌ای بود که با داغ جگر سوخته بود            آتـشی در دل سـودا زده افـروخـته بود
شـرم دارم که بگـویم تن مسـموم تو را            خصم با تیر به تابـوت بهم دوخـته بود

راز دل را همه با همسر خود می‌گویند            حَسن از همسر خودکامه خود سوخته بود
جگـرش پاره شد از نیـشتر زخـم زبان            در لگن خون دلی ریخت که اندوخته بود
ارث از مادر خود بُرد غم و رنج و محن            صبر و تسلیم و رضا از پدر آموخته بود